De historie van P.H. Almelo

De historie van P.H. is nauw verweven met de historie van de katholieke sportbeweging in Twente. Toen in 1916 de R.K.U.V.B., de Rooms Katholiek Utrechtse Voetbalbond, werd opgericht, plaatste de secretaris van Achilles uit Hengelo een oproep in de Twentsche Courant om te komen tot het oprichten van katholieke voetbalclubs.

Nu was er een redacteur van deze krant in Almelo, meester Vloedbeld, die zelf gevoetbald had bij A.A.V. Hij schreef een heldere uiteenzetting over het belang van een katholieke sportorganisatie en kondigde een bijeenkomst aan op 22 september 1916 op de zolder van Lepelman aan de Julianastraat.
Er gaven zich direct 28 jongelui op als lid en een voorlopig bestuur werd gekozen, waarin zitting hadden A. Grob, J. Asbreuk, J. Leloux, J. Bruggeman en J. Revenboer. Op maandag 26 september 1916 werd de vereniging ‘Almelo’ officieel opgericht.

Door de komst van een viertal zeer goede spelers van Oranje Nassau naar Almelo, had men een zeer sterk elftal. Betreffende spelers waren Carel Draper, later jarenlang een eminente voorzitter, Koos Hageraats, Hein Habes en keeper F. Vastert.

In 1917 werd de naam Almelo gewijzigd in P.H., omdat er reeds een voetbalclub met de naam Almelo in de neutrale voetbalbond speelde. P.H.begon in de tweede klasse van de R.KU.V.B. Zonder een kampioenschap te behalen werd door P.H., door de sterkte van haar elftal en door diverse reorganisaties van de competities van de R.FLIJ.V.B., een plaats in de landelijke klasse ingenomen.

Het seizoen 1929-1930 bracht het eerste kampioenschap voor P.H. Na een spannende competitie moest de laatste wedstrijddag de beslissing brengen. Op het Sportpark Sluiskade werd voor ruim 1000 toeschouwers N.E.O. met maar liefst 6-0 verslagen. P.H.was kampioen en kon deelnemen aan de strijd om het Kampioenschap van Nederland. Hier werd geen succes behaald, want achter kampioen R.K.T.V.V. uit Tilburg, D.H.L. (De Hollandse Leeuw) uit Delft, Caesar uit Beek en P.V.C. uit Utrecht werd P.H. vijfde en laatste.

Door de ‘Twentse kwestie’ ging P.H., samen met Achilles, Pathmos Boys en N.E.O., vrijwillig terug naar de R.K.U.V.B. De kwestie hield in dat de I.V.C.B. het plan opvatte om een Oostelijke afdeling in te stellen. Door de soms belabberde financiële toestand van de verenigingen, de werkloosheid was zeer groot, waren de Twentse verenigingen van mening dat de grotere reisafstanden funest zouden zijn voor het voortbestaan van hun verenigingen. Na enkele jaren werd de kwestie opgelost en speelde P.H. weer in de I.V.C.B.

Bij de fusie van 1940 werd P.H. ingedeeld in de tweede klasse van de N.V.B. Het bestuur van P.H.vond echter haar elftal te zwak voor deze klasse en verzocht om in de derde klasse te mogen worden ingedeeld. Het bleek inderdaad dat P.H. op dat moment niet over een sterk elftal beschikte, want ook in de derde klasse kon men zich niet handhaven en degradatie naar de vierde klasse volgde.

Het duurde tot 1963 vooraleer P.H. eindelijk de vierde klasse kon verlaten. Dat jaar werd tevens afscheid genomen van het Sportpark Sluiskade en werd een eigen onderkomen aan de Horstlaan betrokken. Door deze verhuizing groeide het ledental van P.H. explosief. Vooral de jeugdafdeling bloeide op en vormde de basis voor latere successen.

Met de verhuizing naar de Schelfhorst groeide het ledental van P.H. tot boven de 1000 en werd daarmee één van de grootste verenigingen van de T.V.B. Ook sportieve successen bleven niet uit. De jeugdteams van P.H. drongen door tot de landelijke competities en het eerste elftal bereikte, na een aantal mindere seizoenen in de jaren midden tachtig, in 1995 de eerste klasse van de K.N.V.B. Vanuit de jeugd van P.H. hebben veel spelers de stap naar het betaalde voetbal gemaakt, waarbij de bekendste en meest succesvolle speler Manuel Sanchez Torres was, die jarenlang een vaste waarde voor het eerste elftal van F.C. Twente was.